Caracal caracal, czyli karakal stepowy, zwany też rysiem stepowym, zamieszkuje dość rozległe obszary Afryki, Bliskiego Wschodu oraz subkontynentu indyjskiego. W związku z tak rozległym obszarem występowania wyszczególnia się aż 8 podgatunków geograficznych tych zwierząt. W naturze występują dość pospolicie i nie są gatunkiem zagrożonym wyginięciem. Ich nazwa – karakal – jest zaczerpnięta z języka tureckiego i można tłumaczyć ją jako „czarnouchy”. Są typowymi mieszkańcami stepów, półpustyń i innych półotwartych terenów. Aktywne są zarówno w ciągu dnia, jak i nocy a ich ofiarami padają różne zwierzęta, od płazów i węży aż po duże ssaki. W wielu regionach uznawane są za szkodniki, przez co stanowią cel polowań mających ograniczyć ich populację. Są doskonałymi sprinterami – w pogoni za zwierzyną potrafią rozpędzić się do 80 kilometrów na godzinę, ustępując przy tym tylko są dość okazałymi kotami, osiągającymi około 50 cm wysokości w kłębie i od 60 do 80 cm długości ciała. Do tych wielkości należy doliczyć jeszcze około 20-30 centymetrowy ogon. Osiągają masę ciała około 18 kilogramów, samice są wyraźnie mniejsze i mniej masywne niż samce. Mają smukłą sylwetkę i długie kończyny. Ich futro ma barwę od jasno do ciemnobrązowej, z dużo jaśniejszym, lub białym brzuchem. Ozdobą karakali są ich uszy, które powinny być wysokie, stojące niemal pionowo i zakończone pięknymi, czarnymi pędzelkami. Same uszy również powinny być pokryte ciemniejszą, czarną sierścią. Przez czoło karakala powinna przebiegać ciemna pręga, widoczne powinny być też czarne akcenty nad oczami i w okolicach pyszczka. Nos ma barwę kawy lub mlecznej popularność karakali jako zwierząt domowych wpływ ma ich łatwość w oswajaniu. Choć te drapieżniki są kocie z natury, to przywiązują się do właściciela bardziej jak psy. Bardzo łatwo przyzwyczajają się do życia w mieszkaniu, bez problemu można też nauczyć je chodzić na smyczy. Są to zwierzęta inteligentne, uwielbiające kontakt z człowiekiem i zabawy. Kupując karakala warto zdecydować się na około sześciomiesięcznego kociaka, a jeśli nie zależy nam na jego rozmnażaniu – warto zakupić osobnika już wykastrowanego. Znaczenie terenu jest niestety problem nie tylko samców karakali, ale też samic. Młody karakal powinien jak najwięcej czasu spędzać z ludźmi, by mógł jak najlepiej zżyć się z nową rodziną. Pod względem zachowania będzie on bardzo przypominał szczeniaka – jest on bowiem żywiołowy i chętny do zabawy. Karakale nie nadają się jednak do hodowli w domu, w którym są małe dzieci. Zwierzęta te mają też wymagania co do przestrzeni i źle będą się czuły w ciasnym mieszkaniu. Nawet jeśli na pupil spędza większość czasu w domu, to najlepiej by miał dostęp do wybiegu na świeżym powietrzu o powierzchni około 15 metrów kwadratowych. Większość osobników z łatwością można nauczyć korzystania z kuwety – musi mieć ona jednak odpowiednie karakala nie jest zbyt skomplikowane. Jego dieta powinna być oparta na chudym, surowym mięsie drobiowy, wołowym czy na dziczyźnie. Odradza się podawanie surowej wieprzowiny, gdyż grozi to wystąpieniem choroby Aujeszkiego, która jest dla zwierzęcia bardzo groźna. Karakal codziennie zjada około 500 gram mięsa, a jego dietę można urozmaicać stosując dobrej jakości suche i mokre karmy dla kotów. Regularnie należy wzbogacać dietę tych kotów w wapń i witaminy, by uniknąć ich niedoborów. W Polsce karakala należy traktować jako zoologiczną ciekawostkę, gdyż oprócz specjalnego pozwolenia należy mu zapewnić też specyficzne warunki mieszkalne, opisane w rozporządzeniu Ministra Środowiska z 2011 roku. Innym faktorem utrudniającym hodowlę karakal jest jego cena – koszt młodego, oswojonego osobnika to od 15 do 30 tysięcy na podstawie wikipedii, witryny oraz artykułu Karakal, "ZooBranża", nr 5, 2017 r.

Karakal (od tureckiego słowa karakulak, czyli czarne ucho) nazywany jest także rysiem stepowym. Jest długonogim, szczupłym drapieżnikiem, który żyje w suchych regionach. Zamieszkuje sawanny, stepy oraz tereny półpustynne w pasie od Indii po Afrykę. Łatwo go poznać po miękkiej, piaskowej sierści i imponujących pędzelkach na uszach. Myśliwy na piątkę! Karakal imponuje swoimi zdolnościami łowieckimi. Jest bardzo zwinny i skoczny, co przy jego rozmiarach odrobinę zaskakuje. Jest zdolny do upolowania zdobyczy wielkości małej antylopy albo wielkiego ptaka drapieżnego, jak np. orzeł stepowy. Małe ptaki potrafi łapać w locie. Wiadomo, że jest w stanie poradzić sobie także z wielkimi wężami. Jest szybszy niż większość kotów tej samej wielkości i świetnie się wspina. W pogoni za zdobyczą potrafi rozpędzić się nawet do 80 km na godzinę, ustępując pod względem prędkości tylko gepardom. Dodatkowo cechuje go wysoka inteligencja – podczas łowów stosuje różne taktyki. W związku z tym ludzie od wieków bardzo cenili jego umiejętności, oswajali go i ćwiczyli do polowań. Karakal domowy? Karakala próbowano udomowić już przed wiekami. W starożytnym Egipcie czczono go i uwieczniano na malowidłach, a jego pomniki stawiano na straży grobowców faraonów. Obecnie w wielu krajach karakal jest poszukiwanym i cenionym zwierzęciem domowym. Jak się okazuje, jest stosunkowo przyjazny i potrafi przywiązać się do człowieka. Ludzie zachwycają się jego umaszczeniem, a kocięta karakali rozbrajają swoim urokiem. Za młodego, oswojonego kota trzeba jednak słono zapłacić, bo aż od 15 nawet do 30 tysięcy euro. W Polsce gatunek ten znajduje się jednak na liście zwierząt niebezpiecznych i posiadanie takiego pupila wymaga specjalnego zezwolenia. Każdy kot trzymany w niewoli powinien posiadać dokument CITES – potwierdzenie pochodzenia, by uniknąć przemytu zwierząt i odławiania ich z populacji naturalnych. Mowa uszu Uszy to najbardziej charakterystyczny element wyglądu karakala. Zakończone są szczoteczkami sierści, dłuższymi niż u innych kotów. Na sawannie kępki pełnią rolę kamuflażu – przypominają trawę. Jednak w innych terenach czarno-białe ubarwienie uszu jest doskonale widoczne i zbytnio rzuca się w oczy, dlatego też kot nosi je zazwyczaj położone poziomo. Poza tym uszy tego kota odgrywają niezwykle ważną funkcję w międzygatunkowej komunikacji. Podczas spotkania dwóch karakali duże znaczenie mają sygnały nadawane poprzez poruszanie uszami. Karakal stepowy Wygląd: Karakal ma wysokie kończyny i długie pędzelki na uszach, które pokrywają całą ich tylną powierzchnię (podobne pędzelki mają rysie, ale u nich rosną one tylko na najwyższej krawędzi małżowin). Ogon stanowi 1/3 długości ciała. Uszy długie, na tylnej stronie czarne. Ubarwienie futra ochrowo-brązowe do ciemnobrązowego, pod spodem izabelowate, u osobników bardzo jasnych – białe. Zdarzają się też osobniki czarne. U niektórych gatunków na podeszwach tylnych nóg wyrastają włoskowate poduszki. Długość ciała: 55 – 80 cm Wysokość: 45 cm Długość ogona: 22-32 cm Waga: 8-18 kg Wyróżnia się aż osiem podgatunków geograficznych. Tryb życia: Najczęściej żyje samotnie. Rewiry samców są kilkakrotnie (2-3 razy) większe niż samic i obejmują miejsca, gdzie łatwiej można znaleźć pokarm lub schronienie. Rewiry samców mogą nakładać się na siebie, ale zwierzęta te wolą jednocześnie nie używać tych samych miejsc. Nie lubią żyć w stadzie i wyraźnie unikają towarzystwa. W ciągu doby mogą pokonywać ponad 10 km. Karakal jest aktywny zarówno w dzień, jak i w nocy (średnio 10 godzin w ciągu doby) w zależności od panującej temperatury. Najlepiej czuje się, gdy nie ma upałów (poniżej 20 st. Celsjusza). Pożywienie: Karakal poluje z reguły w nocy. Przy każdej wyprawie łowieckiej przemierza rozległe terytorium. Najczęściej jego łupem padają ptaki oraz gryzonie, małpy, jaszczurki i młode antylopy, ale potrafi także upolować rybę. Niekiedy zjada pożywienie roślinne, głównie owoce. Długość życia: Karakal w naturze żyje około 12 lat, w niewoli nawet do 20. Rozmnażanie: Karakal żyje samotnie, tworzy pary jedynie w krótkim okresie godowym. Może się rozmnażać przez cały rok, choć w północnej części Sahary młode rodzą się zazwyczaj zimą lub wiosną. Ciąża trwa 70-79 dni. W miocie rodzi się od jednego do czworga młodych, które przez pierwsze 10 dni są ślepe i niesamodzielne. Kociaki ssą mleko matki przez cztery miesiące, dojrzewają płciowo w wieku 13-16 miesięcy, ale samodzielne życie mogą wieść już w wieku 9-10 miesięcy. Ochrona: Karakal nie należy do gatunków zagrożonych (jego futro nie ma wartości handlowej). Jego liczebność raczej nie spada, choć w wielu rejonach kota tępi się jako szkodnika (w pobliżu domostw chętnie poluje na zwierzęta gospodarskie). Jedynie podgatunek turkmeński jest bardzo rzadki i objęty ochroną. Karakal wygląda jak duży kot z pyszczkiem milutkiego kociaka. Trudno oprzeć się urokowi tych maluchów. Młode karakale są niezwykle urocze i uważa się je za najpiękniejsze koty na świecie. Dorosłe natomiast potrafią spełnić marzenie człowieka o dzikim kocie w domu. Należy jednak pamiętać, że to z natury dzikie zwierzę, które najlepiej czuje się w swoim naturalnym środowisku. Jego oswajanie jest częściowo z tą naturą sprzeczne. Karakal zawsze będzie tęsknił za się tym artykułem:Nikoletta ParchimowiczMiłośniczka kotów, catsitterka, behawiorystka. Piszę o kotach od wielu lat. O ich naturze uczę się natomiast, odkąd pamiętam. Czuję z kotowatymi niesamowitą więź i porozumienie.

Opis kota karakala. Karakal, czyli ryś stepowy potocznie nazywany „czarne ucho” to kolejny drapieżny ssak z rodziny kotowatych. Przeważnie występuje na Półwyspie Arabskim, w Afryce oraz Azji (Pakistan, Indie, Iran, Turkmenistan, Afganistan). Nie jest drapieżnikiem wybrednym, jeśli chodzi o tereny przez niego zamieszkiwane, ale najlepiej się czuje na półpustyniach tam można je spotkać najczęściej. Bardzo dobrze czują się w temperaturach umiarkowanych (poniżej 20 stopni Celsjusza). Półpustynne drzewa oraz krzewy zapewniają im schronienie podczas upałów, również są dobrą bazą wypadową do polowań na otwartej przestrzeni. Te drapieżniki także na terenach pustynnych, takich jak Sahara czują się dobrze. Tam swoje łowy zaczynają w nocy, a w ciągu dnia upały przesypiają w chłodnych kryjówkach. Jednak to Sawanna jest największym rajem dla karakali. Bardzo gęsta trawa zdecydowanie ułatwia im łowy, a niższa temperatura tu panująca jest dla nich o wiele bardziej odpowiednia. Busz także zapewnia tym drapieżnym kotom duży zasób pożywienia. Nie mają również żadnego problemu z wspinaniem się po drzewach. Para Karakali. Karakale mają smukłe, chociaż bardzo umięśnione ciało i długie kończyny. Waga dorosłych samców waha się między 13 – 18 kg, samice ważą mniej około 12 kg. Ich długość wynosi od 60 do 90 cm, ogon karakala mierzy około 30 cm, a wysokość około 50 cm. Sierść karakala ma ubarwienie od jasno do ciemnobrązowego, choć czasem może być całkiem czarny, pod brzuchem kolor sierści jest jasny. Te drapieżniki nad oczami mają czarne plamy oraz białe wokół nosa i oczu. Także białe włosy ma na podbródku, a od kącika oka do nosa przebiega czarna linia. Jego uszy są długie, zakończone pędzelkami, które nie rosną tak jak to się dzieje u rysia, z tyłu są one czarne. Jego wydłużone uszy służą mu do lokalizowania ofiar i są one kontrolowane przez dwadzieścia różnych mięśni. Na stopach karakala między opuszkami wyrastają twarde włosy, które umożliwiają mu łatwiejsze poruszanie się po miękkim pustynnym piasku. Jego pożywienie stanowią zwierzęta różnej wielkości ssaki, węże oraz płazy. Polują na swoje ofiary podkradając się na odległość do czterech metrów, a następnie bardzo szybko biegną i skacząc rzucają się na nią. Małym istotom przegryzają kark, a większym gardło. Posiadają niezwykłą umiejętność polowania na ptaki, właśnie dzięki swojej wyjątkowej skoczności potrafią skoczyć na wysokość aż trzech metrów. Karakal chwyta ptaki w locie. Jego futro stanowi świetny kamuflaż, dlatego może polować w każdych warunkach. Gdy karakal nie zje od razu całej zdobyczy to ją ukrywa. Dorosłe drapieżniki niezwykle rzadko mieszkają w parach, z reguły są samotnikami. Rejon samic jest o wiele mniejszy niż samców, ale oczywiście wszystko zależy od dostępności do pożywienia. Samice także bardziej przywiązują się do swojego miejsca zamieszkania oraz są sporo aktywniejsze w obronie swojego rejonu niż samce. Samce uwielbiają wędrować, często ich rewir pokrywa się z rejonem innych samców. Tak samo jak inne koty też i karakale znaczą swój rejon przez rozpylanie moczu czy pozostawianie odchodów w widocznych miejscach. Karakale mogą się rozmnażać przez cały rok, ale do godów dochodzi dopiero, gdy teren jest prawidłowo zaopatrzony w pożywienie. Bardzo dobrze wtedy to stymuluje okres rui u samicy, który trwa około dwóch tygodni. Mocz samicy wtedy wydziela specyficzny zapach, który przyciąga potencjalnych partnerów. Samica przeważnie łączy się z kilkoma samcami. Czasem zdarza się, że samica wybiera tylko jednego samca i wtedy on zostaje przy niej przez cały czas trwania rui i pilnuje, aby żaden inny osobnik się do niej nie zbliżył. Karakal inaczej zwany rysiem stepowym. Ciąża u karakali trwa przeważnie od 68 do 80 dni. Ilość kociaków wydanych na świat jest bardzo uzależniona od panujących warunków. Na wolności przeważnie jest to do trzech kociaków, a w niewoli, gdy do pożywienia mają stały dostęp samica może wydać na świat nawet około sześciu kociąt. Prze mającym nadejść porodem samica przygotowuje sobie schronienie, może to być jaskinia, nora lub inne bezpieczne miejsce. Kocięta przychodzą na świat ślepe i całkowicie bezradne, ważą około 198 do 250 gram. Ich futerko przeważnie ma kolor od żółtego do czerwono – brązowego z czarnymi plamami. Są ślepe przez około dziesięć dni, a mleczaki wypadają im po około pięćdziesięciu dniach, a następnie pierwsze pojawiają się kły. Gdy małe skończą miesiąc samica przenosi je w nowe miejsce. Po około trzech miesiącach przechodzą już na stały pokarm. Przy matce zostają do pierwszego roku życia, wtedy to osiągają dojrzałość płciową. Na wolności karakale żyją około dwunastu lat, a w niewoli nawet do siedemnastu lat. Te drapieżniki tak samo jak inne koty warczą, syczą i mruczą. Jeśli chodzi o stosunki tych drapieżnych kotów z człowiekiem to są one dosyć skomplikowane. Przede wszystkim, dlatego, że już życie karakala na wolności jest bardzo tajemnicze i niezbyt odkryte, na pewno też, dlatego, że potrafią się one bardzo dobrze kamuflować. Będąc w niewoli bardzo szybko i łatwo się oswajają i potrafią być wyjątkowo przyjazne. Futro karakali pod względem materialnym nie jest zbyt cenne dla ludzi, ale dosyć często się zdarza, że padają one ofiarą polowań przez hodowców zwierząt, którzy uważają te drapieżniki za szkodliwe, a dzieje się tak, dlatego, że mogą one polować również na mniejsze zwierzęta hodowlane. W dawnych czasach oswojonych karakali używano do polowań. Prawdopodobnie pierwsi to zwierzę udomowili Chińczycy lub Egipcjanie, następnymi byli Hindusi, którzy ubierali karakala w strój przypominający gazelę. Kolejni, którzy przejęli tę sztukę byli Persowie i Mongołowie. Król Persji Cyrus II Wielki używał podczas swoich polowań tych drapieżników. Obecnie z karakalami poluje tylko jeden lud, który zamieszkuje południowy Tadżykistan.

ZadowolonyWygląd, opis karakal Dzikiej przyrodySiedliska i geografia Styl życia rysia stepowego Główni wrogowie karakal Trzymanie karakal w domu Pielęgnacja i konserwacja, higienaJak karmić karakal? Długość życia Choroby rysia stepowego, profilaktyka Niuanse i problemy wychowania Karakal hodowlany Kup rysia stepowego - rekomendacjeGdzie kupić, na co zwrócić uwagę Cena karakala Recenzje właścicieli Karakal, czyli ryś stepowy, to drapieżny koci ssak. Szereg cech genetycznych pozwoliło wyodrębnić karakal jako odrębny rodzaj, ale zgodnie z głównymi cechami morfologicznymi ryś stepowy jest bardzo zbliżony do kuguara i afrykańskiego opis karakalZewnętrznie karakal przypomina rysia, ale ma mniejszy rozmiar ciała, wyróżnia się smukłością i monochromatycznym ubarwieniem. Średnia długość ciała dorosłego osobnika waha się od 65-82 cm, a długość ogona to 25-30 cm przy wzroście zwierzęcia w kłębie 44-46 cm. Masa ciała dorosłego karakala nie przekracza 13-22 kg. Charakterystyczną cechą jest obecność bujnych frędzli na końcach uszu o długości do 50 mm. Na łapach znajduje się gruba szczeciniasta sierść, która pozwala zwierzęciu swobodnie poruszać się nawet po piaszczystej interesujące! W naturalnym środowisku czasami spotykane są osobniki melanistyczne. Karakale takie charakteryzują się znacznie ciemniejszym, nietypowym dla tego gatunku, prawie całkowicie czarnym pokryte krótkim i dość grubym futrem. Ubarwienie sierści przypomina u północnoamerykańskiego kuguara i jest reprezentowane przez piaszczysty lub czerwonawo-brązowy wierzch z białawym spodem. Boczna część kufy wyróżnia się wyraźnymi, wyraźnie widocznymi czarnymi znaczeniami. Frędzle na uszach i na zewnętrznej stronie uszu są w kolorze czarnym. Na tle wydm prawie nie widać rysi stepowych. Latem drapieżne zwierzę zrzuca sierść, zastępując futro lżejszą, ale taką samą grubą i gęstą przyrodyKarakale wolą osiedlać się na terytorium sawanny, a także w opuszczonych strefach stepowych i u i geografiaDuża liczba osobników karakal znajduje się w Afryce, na Półwyspie Arabskim, w Azji Mniejszej i Azji Środkowej, a także na Bliskim Wschodzie. Niewielka liczba rysi stepowych zamieszkuje południowy Turkmenistan, wybrzeże Morza Kaspijskiego i półwysep Mangyshlak, a także wschodnią część Kirgistanu i region Buchary na terytorium Uzbekistanu. W naszym kraju pojedyncze osobniki występują u podnóża i na pustyniach na terenie życia rysia stepowegoRysie stepowe dobrze dogadują się z wieloma innymi przedstawicielami kociej rodziny. Karakale nie wchodzą zbyt często na tereny pustynne, ale są w stanie z łatwością znieść suszę i bez wody przez długi czas. W ciągu dnia karakale chronią się przed południowym upałem w gęstych zaroślach, a wraz z nadejściem nocy wychodzą na polowanie. Karakal charakteryzuje się samotnym trybem życia, a jego własne żerowisko jest ściśle interesujące! Wielkość chronionego obszaru żerowania dorosłego rysia stepowego jest imponująca i może wynosić od 4 km do 300 km lub więcej, podczas gdy samice wybierają dla siebie stosunkowo niewielkie wyróżniają się doskonałym wzrokiem i doskonałym słuchem, co pozwala drapieżnikom niezauważalnie i bardzo skutecznie wytropić zdobycz. Po znalezieniu ofiary karakal atakuje ją niemal z prędkością błyskawicy. Mimo dobrze rozwiniętych kończyn ryś stepowy nie może długo ścigać swojej ofiary, dlatego polowanie odbywa się z karakali mogą być zające, różne gryzonie, ptaki, jeże, jeżozwierze, małpy, małe antylopy, mangusty, a także lisy i wszelkiego rodzaju gady. Dorosły drapieżnik jest w stanie poradzić sobie z ofiarą dwukrotnie większą od karakal. Małe zwierzęta są zabijane jednym mocnym ugryzieniem, a większa zdobycz z reguły umiera w procesie uduszenia. Drapieżnik ukrywa resztki niezjedzonego pokarmu i w razie potrzeby zjada je po wrogowie karakalRyś stepowy może zostać zaatakowany przez tak duże drapieżniki jak Lew i hiena, przed którą karakalami uciekają w gęstych zaroślach. Wrogami karakala są również wilki stepowe i psy alabajskie, które są wykorzystywane przez ludzi do ochrony stad karakale są celowo eksterminowane przez ludzi, co spowodowane jest koniecznością ochrony inwentarza żywego przed atakiem drapieżnika. Gwałtowny spadek liczebności przyczynił się do wprowadzenia rysia stepowego na listy gatunków chronionych, a polowanie na tego drapieżnika jest zabronione na terytorium krajów karakal w domuW starożytnych Indiach, a także w Persji, ryś stepowy był specjalnie oswojony do polowania na takie dzikie zwierzęta, jak małe antylopy, zające, bażanty i pawie. Ten rodzaj polowań był popularny głównie wśród ludzi ubogich, gdyż karakale były znacznie tańsze od gepardów, a także nie wymagały specjalnej opieki i dużej ilości takiego zwierzęcia było bardzo łatwe, a odpowiednio oswojony ryś stepowy jest zwierzęciem miłym i czułym. Dziś trzymanie tak dużego drapieżnego kota w domu stało się oznaką bogactwa i jest bardzo prestiżowe. Wielu bogatych ludzi nabywa bezpretensjonalne karakale jako egzotyczne zwierzęta domowe. Jednak koszt tak wdzięcznego zwierzaka jest bardzo wysoki, więc nie każdy może go kupić i trzymać w i konserwacja, higienaNie możesz mieć tak drapieżnego egzotycznego zwierzęcia, jeśli w domu są dzieci w wieku przedszkolnym. Utrzymanie rysia stepowego w domu wymaga dużych nakładów finansowych, a także wysiłku i czasu. Możesz kąpać swojego zwierzaka tylko wtedy, gdy jest to absolutnie konieczne. Okresowe szczotkowanie, a także higiena oczu i uszu to niezbędny element domowej pielęgnacji. W odpowiednim czasie trzeba przyciąć pazury. Wskazane jest, aby od najmłodszych lat przyzwyczaić żbika do smyczy i obroży, które pozwolą na bezproblemowe wyprowadzanie Trzymając karakal w mieszkaniu, trzeba często chodzić po ulicy, ponieważ to drapieżne zwierzę naprawdę potrzebuje wystarczającej aktywności fizycznej i jest kupić karakal do trzymania w wiejskim domu, gdzie egzotyczne zwierzę musi wyposażyć specjalną wolierę we wszelkiego rodzaju urządzenia do wypoczynku i aktywności stepowy doskonale potrafi skakać, więc teren należy odgrodzić odpowiednio wysokim płotem. Zwierzę źle znosi zimno, dlatego pomieszczenie w wolierze musi być wyposażone w wysokiej jakości system karmić karakal?W warunkach naturalnych pożywienie karakal jest reprezentowane przez mięso, dlatego w warunkach domowych jako paszę należy stosować mięso i podroby, a także mięso zające, królicze i gryzonie pastewne. Możesz karmić rysia stepowego i najtańsze surowe mięso drobiowe, a także ryby i mięso jest uzupełnienie diety karaka w witaminy i minerały. Z reguły karmę podaje się drapieżnikowi domowemu kilka razy dziennie, a porcję należy obliczyć na podstawie wieku i masy ciała egzotycznego zwierzęcia. W obszarze dostępu musi znajdować się miska z czystą i świeżą życiaKarakale to długowieczne drapieżniki. W niewoli i z zachowaniem zasad przetrzymywania średnia długość życia rysia stepowego przekracza piętnaście rysia stepowego, profilaktykaW przeciwieństwie do większości ras kotów domowych, ryś stepowy początkowo nie jest podatny na choroby i ma bardzo silny układ odpornościowy. Główne przyczyny problemów zdrowotnych to niewłaściwa opieka nad egzotycznym zwierzakiem, cechy wiekowe lub nieterminowa opieka weterynaryjna przy braku Ryś stepowy może być nosicielem chlamydii, ale jakiekolwiek kliniczne objawy tej choroby u krajowego egzotycznego drapieżnika są całkowicie szczepienie podaje się kociakowi karakalskiemu w wieku trzech miesięcy, a ponowne szczepienie przeprowadza się za miesiąc. Następnie musisz zaszczepić zwierzę przeciwko wściekliźnie. Obowiązkowe są również szczepienie przeciwko panleukimii, zapaleniu nosa i tchawicy oraz kalcewirozie. Nie zaleca się prowadzenia działań profilaktycznych w czasie zmiany zębów lub gdy ryś stepowy nie czuje się dobrze. Zaplanowane badania są wymagane co sześć i problemy wychowaniaZ reguły dobrze wychowane i odpowiednio oswojone dzikie koty są łagodne. W tym celu kociak karakal musi zostać nabyty, gdy jest jeszcze mały, od już oswojonych rodziców. Rysie stepowe to zwierzęta nietowarzyskie, które nie są przystosowane do życia w grupie, dlatego takie dzikie koty nieustannie walczą ze swoimi bliskimi i wypędzają je ze swojego napięty jest również stosunek do przedstawicieli innych gatunków. Często zdarza się, że karakale atakują psy, które są od nich większe. Dzikie koty są bardzo mobilne, uwielbiają różne zabawy, są bystre i podatne na egzotyczne zwierzę nie jest planowane do hodowli, najlepszym rozwiązaniem byłaby sterylizacja lub kastracja. Koty sterylizowane rzadko znakują swoje terytorium moczem, a koty wykastrowane na czas są bardziej posłuszne i nie wykazują agresji w stosunku do swoich hodowlanyNie ma określonego okresu lęgowego dla karakali. Dzikie koty mogą kopulować przez cały rok, ale główny szczyt przypada na okres od października do lutego. To właśnie w takim czasie w naturalnych warunkach obserwuje się dużą ilość pokarmu, co pozwala rysiowi stepowemu na rozpoczęcie prokreacji. Okresowi godowemu towarzyszy wydzielanie przez samice dużych ilości moczu ze specjalnymi feromonami, które przyciągają interesujące! Podczas gier godowych karakale emitują określone sygnały dźwiękowe, przypominające głośny kaszel. Przez kilka dni samice kojarzą się z kilkoma samcami, ale zawsze preferowane są osobniki największe, aktywne i może trwać od 68 do 81 dni. Kocięta rodzą się w ustronnym miejscu, w skalnych szczelinach lub w norach pod korzeniami roślin. W pierwszych dniach samica z kociętami stale zmienia położenie gniazda. Po około dwóch do trzech tygodniach kocięta karakal stają się całkiem samodzielne, ale pozostają pod opieką matki. W pełni dojrzałe osobniki zbliżają się do rysia stepowego - rekomendacjeZanim kupisz kota stepowego, musisz naprawdę ocenić swoje możliwości i przygotować się na nieuchronnie wysokie koszty kupić, na co zwrócić uwagęKarakal najlepiej kupić w wyspecjalizowanej hodowli, gdzie istnieje możliwość obserwowania zachowania sprzedawanych kociąt i ich rodziców. Z reguły zwierzę z żłobka jest już przyzwyczajone do tacy i podstawowych zabiegów ogrody zoologiczne sprzedają też dzikie zwierzęta, ale tak egzotyczny zwierzak nie jest w stanie się oswoić i niezwykle trudno będzie mu zaszczepić dyscyplinę. Z wielką starannością należy traktować oferty w Internecie, gdzie najczęściej sprzedaje się zwierzęta złowione w naturalnych zwierzę ma dobry apetyt, wystarczającą mobilność i zabawę. Należy zwracać uwagę na zachowanie kociaka w obecności ludzi i jego stosunek do obcych. Przed zakupem należy upewnić się, że zakupiony kociak nie ma oznak chorób, oczy i uszy są czyste. Sierść powinna być gładka i błyszcząca. Kociak musi posiadać paszport weterynaryjny, w którym znajdują się znaki Państwowej Przychodni Weterynaryjnej o wykonanych karakalaDziś średni koszt dorosłego kociaka rysia stepowego w naszym kraju może wahać się w granicach 410-450 tys. rubli i więcej. Szczególnie drogie będą osobniki melanistyczne, które wyróżniają się nietypowym ubarwieniem, a także osobniki nadające się do hodowli. Kociaka karakalowego najlepiej kupować w wieku sześciu miesięcy lub młodszym. Starsze zwierzę z wielkim trudem przyzwyczaja się do nowych właścicieli i nie przystosowuje się dobrze do nieznanego właścicieliWedług doświadczonych hodowców rysia stepowego prywatny domek z dołączoną specjalną wybiegiem najlepiej nadaje się do trzymania dzikiego kota. Standardowa powierzchnia takiego ogrodzenia powinna wynosić co najmniej 15-16 m²2. Wewnątrz musisz wyposażyć specjalne stopnie, półki do skakania, a także drapak w postaci kłody lub drewnianego drążka pokrytego sznurkiem Od wczesnego dzieciństwa należy zacząć hodować karakal domowy. Ryś stepowy swoim zachowaniem podczas gry przypomina psa. Nawet małe karakale uwielbiają biegać za różnymi przedmiotami i przynosić je gier zaleca się zakup trwałych i niezawodnych zabawek wykonanych z naturalnych i trwałych materiałów. Zwierzę dość łatwo przyzwyczaja się do smyczy i obroży, płetw i buczenia jak zwykły kot domowy. Ryś stepowy, jeśli to konieczne, dobrze i szybko przyzwyczaja się do toalety w postaci domowy jest bardzo mściwy i dobrze pamięta niegrzeczne zachowanie lub kary fizyczne. W odwecie zwierzę może podrapać lub ugryźć właściciela, a także zniszczyć wszystkie meble w domu. Jeśli nie masz pewności co do własnych możliwości, warto przyciągnąć na szkolenie fachowców, którzy zaszczepią dzikiemu kotu cały wachlarz niezbędnych umiejętności i szybko uspołecznią zwierzę.

Karakal stepowy Caracal caracal[1] (Schreber, 1776)[2][3] Systematyka Domena eukarionty Królestwo zwierzęta Typ strunowce Podtyp kręgowce Gromada ssaki Podgromada żyworodne Infragromada łożyskowce Rząd drapieżne Rodzina kotowate Podrodzina koty Rodzaj karakal Gatunek karakal stepowy Synonimy Felis caracal Schreber, 1776[2][3] Felis caracal γ nubicus Fischer, 1929[4] Felis caracal δ bengalensis Fischer, 1929[4] Felis caracal algira Wagner, 1841[5] Caracal melanotis Gray, 1843[6] Lynx lucani Rochebrune, 1885[7] Caracal berberorum Matschie, 1892[8] Felis (Caracal) berberorum spatzi Matschie, 1912[9] Caracal berberorum medjerdae Matschie, 1912[10] Felis (Caracal) nubicus corylinus Matschie, 1912[11] Felis (Caracal) caracal schmitzi Matschie, 1912[12] Felis (Caracal) caracal aharonii Matschie, 1912[13] Caracal caracal poecilotis O. Thomas & Hinton, 1921[14] Lynx caracal roothi Roberts, 1926[15] Lynx caracal damarensis Roberts, 1926[16] Lynx caracal limpopoensis Roberts, 1926[16] Caracal caracal coloniae O. Thomas, 1926[17] Felis (Caracal) caracal michaelis Heptner, 1945[18] Podgatunki C. c. caracal (Schreber, 1776)[2][3] C. c. nubicus ( Fischer, 1829) C. c. schmitzi (Matschie, 1912)[12] Kategoria zagrożenia (CKGZ)[19] najmniejszej troski Zasięg występowania Systematyka w Wikispecies Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Karakal stepowy[20], karakal[21][a] (Caracal caracal) – gatunek drapieżnego ssaka z podrodziny kotów (Felinae) w obrębie rodziny kotowatych (Felidae). Występuje w Azji (Indie, Pakistan, Afganistan, Iran, Turkmenistan), na Półwyspie Arabskim i w Afryce. Pierwszy okaz opisano w 1776 roku. Czasami bywa zaliczany do rodzaju Felis, ale stopień jego odrębności uzasadnia ustanowienie dla niego odrębnego rodzaju Caracal. Systematyka Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1776 roku niemiecki zoolog Johann Christian Daniel von Schreber nadając mu nazwę Felis caracal[2]. Jako miejsce typowe autor wskazał „Przylądek Dobrej Nadziei” (niem. Vorgebirge der guten Hofnung)[3], ograniczone przez Joela Asapha Allena w 1924 roku do „Table Mountain, w pobliżu Kapsztadu w Południowej Afryce” (ang. Table Mountain, near Cape Town, South Africa)[22]. Caracal caracal był pierwotnie uważany za spokrewnionego z Lynx lynx, L. canadensis, L. pardinus i L. rufus; jednak ostatnie analizy genetyczne pokazują, że nie należy on do grupy rysi, ale jest bardziej spokrewniony z C. aurata[23][24][25]. Uważa się, że oba gatunki miały wspólnego przodka 4,85 miliona lat temu[25]. Zwykle rozpoznawanych jest do dziewięciu podgatunków[26][27], ale analizy wykazały że głównie ze względów biogeograficznych powinno się wyróżniać tylko trzy[28][25]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World rozpoznają trzy podgatunków[25]. Etymologia Caracal: fr. caracal „karakal” od, tur. kara kulak „czarnouchy”, od kara „czarny”; kulak „ucho”[29]. nubicus: nowołac. nubijski Nubijczyk, od łac. Nuba „nubijski”[30]. schmitzi: Ernst Johann Schmitz (1845–1922), niemiecki ksiądz, przyrodnik na Maderze w latach 1886–1898, 1902–1908, w Palestynie i Syrii w latach 1908–1922[31] Zasięg występowania Karakal stepowy występuje w Afryce oraz w południowo-zachodniej, środkowej i południowej Azji zamieszkując w zależności od podgatunku[27]: C. caracal caracal – wschodnia i południowa Afryka od południowo-zachodniego Egiptu do Południowej Afryki. C. caracal nubicus – północna, zachodnia i północno-środkowa Afryka, w tym od północnego Maroka do północnej Tunezji oraz Senegal do Sudanu. C. caracal schmitzi – zachodnia i środkowa Azja od północno-wschodniego Egiptu po zachodnie Indie, łącznie z przybrzeżnym Półwyspem Arabskim i Turcją. Morfologia Długość ciała 61–105,7 cm, długość ogona 19,5–34 cm; masa ciała dorosłych samic 6,2–15,9 kg, dorosłych samców 8–20 kg[27]. Ubarwienie od jasnobrązowego do ciemnobrązowego, czasem czarne, pod brzuchem izabelowate lub nawet białe. Uszy długie, czarne na stronie tylnej, zakończone pędzelkami (które nie rosną, w przeciwieństwie do rysia). Kończyny również długie, sylwetka smukła, ale mocna. Ekologia Pożywienie Odżywiają się mięsem, polując na zwierzęta różnej wielkości, od ssaków po węże i płazy. Rozród Na południe od Sahary karakale nie mają ściśle określonego okresu rozrodczego, na północy młode rodzą się zimą lub wiosną. Ciąża trwa 70-79 dni, w miocie 1-4 młodych. Ssą około 4 miesięcy, dojrzewają w ciągu 15 miesięcy, ale samodzielność uzyskują już ok. 10 miesiąca. Biotop Karakal zamieszkuje suche sawanny, stepy, krzaczaste zarośla i półpustynie. Tryb życia Bywają aktywne nocą lub w dzień (zależnie od obszaru występowania), a ich aktywność zależy od temperatury otoczenia. Przy temperaturze powyżej 10° C odpoczywają. OchronaKarakale są obiektem intensywnych polowań. Wprawdzie ich futro nie ma wartości handlowej, ale są uważane za szkodniki, ponieważ chętnie zaglądają na farmy. Uwagi ↑ Nazwa karakal jest również używana w odniesieniu do rodzaju Caracal. Przypisy ↑ Caracal caracal, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.). ↑ a b c d von Schreber: Die Säugthiere in Abbildungen nach der Natur, mit Beschreibungen. Erlangen: Expedition des Schreber'schen säugthier- und des Esper'schen Schmetterlingswerkes, 1776, s. ryc. 110. (niem.) ↑ a b c d von Schreber: Die Säugthiere in Abbildungen nach der Natur, mit Beschreibungen. Erlangen: Expedition des Schreber'schen säugthier- und des Esper'schen Schmetterlingswerkes, 1777, s. 413, 587. (niem.) ↑ a b Fischer: Synopsis Mammalium. Stuttgardtiae: J. G. Cottae, 1829, s. 210. (łac.) ↑ R. Wagner: Bemerkungen über den anatomischen Ban von Macroscelides Rozeti. W: M. Wagner: Reisen In Der Regentschaft Algier in Den Jahren 1836, 1837 Und 1838. Cz. 3. Leipzig: Verlag von Leopold Voss, 1841, s. 76, ryc. 4. (niem.) ↑ Gray: List of the specimens of Mammalia in the collection of the British museum. London: The Trustees, 1843, s. 46. (ang.) ↑ de Rochebrune. Vertebratorum novorum vel minus cognitorum orae Africae occidentalis incolarum diagnoses. „Bulletin de la Société philomathique de Paris”. Septieme série. 9, s. 87, 1885 (łac.). ↑ P. Matschie. Über die Formen der Gattung Caracal Gray 1867. „Sitzungsberichte der Gesellschaft Naturforschender Freunde zu Berlin”. Jahrgang 1892, s. 114, 1892 (niem.). ↑ Matschie 1912 ↓, s. 61. ↑ Matschie 1912 ↓, s. 62. ↑ Matschie 1912 ↓, s. 63. ↑ a b Matschie 1912 ↓, s. 64. ↑ Matschie 1912 ↓, s. 66. ↑ O. Thomas & Hinton. Captain Angus Buchanan’s Aïr Expedition. II. On the mammals (other than ruminants) Obtained during the expedition to Aïr (Asben). „Novitates Zoologicae”. 28, s. 3, 1921 (ang.). ↑ Roberts 1926 ↓, s. 247. ↑ a b Roberts 1926 ↓, s. 248. ↑ O. Thomas. Some new African Mammalia. „The Annals and Magazine of Natural History”. Ninth series. 17, s. 181, 1926. DOI: (ang.). ↑ Гептнер. „Доклады Академии наук СССР”. 49 (3), s. 232, 1945 (ros.). ↑ B. Avgan, P. Henschel, A. Ghoddousi, Caracal caracal, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020 [online], wersja 2020-2 [dostęp 2020-08-16] (ang.). ↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 134. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.) ↑ K. Kowalski (red.), A. Krzanowski, H. Kubiak, B. Rzebik-Kowalska & L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 127, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8. ↑ Allen. Carnivora collected by the American Museum Congo Expedition. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 47, s. 281, 1924 (ang.). ↑ Johnson, E. Eizirik, J. Pecon-Slattery, Murphy i inni. The Late Miocene Radiation of Modern Felidae: A Genetic Assessment. „Science”. 311 (5757), s. 73-77, 2006. DOI: (ang.). ↑ E. Eizirik, Johnson, O'Brien. Submitted. Molecular systematics and revised classification of the family Felidae (Mammalia, Carnivora). „Journal of Mammalogy” (ang.). ↑ a b c d Burgin, Wilson, Mittermeier, Rylands, Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 398. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.) ↑ Wilson & Reeder (redaktorzy): Species Caracal caracal. W: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-03-28]. ↑ a b c & Sunquist: Family Felidae (Cats). W: Wilson & Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 143. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.) ↑ Kitchener, C. Breitenmoser-Würsten, E. Eizirik, A. Gentry, L. Werdelin, LA. Wilting, N. Yamaguchi, Abramov, P. Christiansen, C. Driscoll, Duckworth, Johnson, Luo, E. Meijaard, P O’Donoghue, J. Sanderson, K. Seymour, M. Bruford, C. Groves, M. Hoffmann, K. Nowell, Z. Timmons & S. Tobe. A revised taxonomy of the Felidae : The final report of the Cat Classification Task Force of the IUCN Cat Specialist Group. „Cat News”. Special Issue (80), s. 62–63, 2017 (ang.). ↑ Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 159, 1904 (ang.). ↑ nubicus, [w:] The Key to Scientific Names, Jobling (red.), [w:] Birds of the World, Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-03-28] (ang.). ↑ B. Beolens, M. Watkins & M. Grayson: The Eponym Dictionary of Mammals. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2009, s. 365. ISBN 978-0-8018-9304-9. (ang.) Bibliografia P. Matschie. Über einige Rassen des Steppenluclises Felis (Cciracal) caracal (St. Müll.). „Sitzungsberichte der Gesellschaft Naturforschender Freunde zu Berlin”. Jahrgang 1912, s. 55–67, 1912 (niem.). A. Roberts. Some new S. African mammals and some changes in nomenclature. „Annals of the Transvaal Museum”. 11 (4), s. 245–267, 1926 (ang.).

W tym artykule omówimy karakala domowego, pięknego dzikusa, którego będziesz chciał trzymać w swoim domu. Dowiesz się o wyjątkowych cechach karakala stepowego i o tym, ile może kosztować ten egzotyczny kot. Omówimy także jego cenę i sposób, w jaki możesz trzymać go w swoim mieszkaniu. Dowiesz się także o historii i kulturze karakala stepowego. Kot karakal – cechy szczególne Kot karakal stepowy to piękny dzikus, którego możesz chcieć trzymać jako zwierzę domowe. W niewoli ten piękny dzikus może dożyć nawet 15 lat. W Szwecji to dzikie zwierzę jest prawnie chronione, ale nadal możesz czerpać radość z jego posiadania. Przeczytaj więcej o tym fascynującym zwierzęciu i dowiedz się, jak się nim opiekować. Domowy karakal – czy można go trzymać w mieszkaniu Chociaż nazwa sugeruje, że powinien być trzymany na wolności, w rzeczywistości karakale nie są dobrymi zwierzętami domowymi do trzymania w mieszkaniu. Nie są dobrym towarzystwem dla dzieci i potrzebują specjalistycznego środowiska. Chociaż karakale nie są niebezpieczne, nie powinny być trzymane w domu jako zwierzęta domowe. Ich nazwa pochodzi od tureckiego słowa „karakulak”, które oznacza „czarne ucho” Mimo że karakale mogą być bardzo towarzyskie i mogą nawiązać szczególną więź ze swoimi opiekunami, nie nadają się do mieszkań. Udomowione karakale są zwierzętami dzikimi i muszą być hodowane przez doświadczonego i uznanego hodowcę. Mimo że karakale mogą być łagodne i nie rzucać się w oczy, nadal mają zwyczaje terytorialne. W razie potrzeby będą bronić swojego terytorium. W zależności od miejsca zamieszkania, w niektórych stanach karakale są uznawane za egzotyczne zwierzęta domowe. Ich posiadanie jest legalne w wielu stanach i krajach. Są to również bardzo piękne zwierzęta. W zależności od rasy, cena może być różna. Powinieneś odłożyć pewną sumę pieniędzy na ich opiekę i karmienie. Sprawdź strony internetowe poświęcone kosztom utrzymania zwierząt, aby dowiedzieć się, jakie są ich koszty. Jeśli jednak obawiasz się ceny karakala, pamiętaj, że można go kupić za mniej niż 3000 dolarów. Jeśli nie boisz się dużych, aktywnych zwierząt, możesz rozważyć zakup karakala domowego. Zwierzęta te są doskonałymi zwierzętami domowymi i mogą nawiązać szczególną więź ze swoim opiekunem. Zazwyczaj nie atakują ludzi, ale mogą polować na mniejsze zwierzęta, takie jak ptaki. Posiadanie karakala jako zwierzęcia domowego nie jest dobrym pomysłem dla osób, które nie są pewne, jak się nim opiekować. Karakal stepowy – cena Karakal jest dzikim zwierzęciem, pochodzącym z Morza Kaspijskiego i sawann Azji Środkowej i Afryki. Ma krótką, gęstą sierść w kolorze od czarnego do płowego. Jego charakterystyczną cechą są duże, żółte oczy. Sierść jest krótka i gęsta, dłuższa na spodniej stronie ciała. Występuje na suchych terenach i w zaroślach w całej Azji i Afryce. Jego zwyczaje łowieckie są zróżnicowane, od drobnej zwierzyny po zarośla akacjowe. Karakal jest zwierzęciem głównie nocnym i terytorialnym. Żyje samotnie lub w parach. Żeruje na małych ssakach i ptakach. Prześladuje i zabija ofiarę, gryząc ją w gardło i w tył szyi. Okres ciąży wynosi od dwóch do trzech miesięcy, podczas którego kotka rodzi kocięta. Karakal jest jednym z najbardziej inteligentnych zwierząt na świecie. Jedną z wielu korzyści płynących z posiadania karakala stepowego jest jego wszechstronność. Kot ten jest dobry w polowaniu na zające, bażanty i małe antylopy. Jako drapieżnik, karakal jest również znany jako pies myśliwski. Koty te są doskonałymi pływakami i nie boją się wody. Niestety, ich populacja maleje i są one trzymane w ogrodach zoologicznych na całym świecie. Pomimo swoich wyjątkowych cech, będziesz musiał kupić zwierzę odpowiednie dla siebie. Karpak stepowy to dziki kot, który może być wspaniałym zwierzęciem domowym. Jego nazwa pochodzi od tureckiego słowa, które oznacza „czarne uszy”. Jego uszy mają kępki czarnych włosów i są wyprostowane. Uszy są dłuższe niż ciało i zakończone czarnymi frędzlami. Ich uszy mają szeroką gamę rozmiarów i kolorów małżowin usznych. Język karakala Karakal stepowy jest jednym z niewielu dzikusów, których można trzymać w niewoli. W swoim rodzimym środowisku jest stworzeniem samotnym. Nie jest to rzadkością, ponieważ dzikusy żyją samotnie. Jeśli chciałbyś trzymać jednego w domu, powinieneś poznać jego biologię i podstawowe zasady opieki nad nim. Możesz kupić karakala stepowego w egzotycznym sklepie zoologicznym lub trzymać go w niewoli.

Alternatywna nazwa tego dzikiego kota nie została stworzona bez powodu. Wystarczy spojrzeć na karakala, aby zobaczyć podobieństwo do rysia zamieszkującego Eurazję. Charakterystyczne pędzelki i sterczące uszy są jego znakiem rozpoznawczym i czynią go stepowym odpowiednikiem rysia eurazjatyckiego choć pokrewieństwo między tymi dwoma kotowatymi jest dalekie. Klasyfikacja Gromada: ssakiRząd: drapieżneRodzina: kotowateRodzaj: CaracalGatunek: karakalNazwy: karakal, karakal stepowy, ryś stepowyIstnieje 8 podgatunków karakala:Caracal caracal algira – występuje w północnej AfryceCaracal caracal caracal – występuje w południowej, środkowej i wschodniej AfryceCaracal caracal damarensis – występuje w NamibiiCaracal caracal limpopoensis – występuje na terenie BotswanyCaracal caracal lucani – występuje na terenie GabonuCaracal caracal nubica – występuje w Etiopii i SudanieCaracal caracal poecilictis – występuje w zachodniej AfryceCaracal caracal schmitzi – występuje w zachodniej Azji, Iranie, Arabii Saudyjskiej oraz IndiachKarakal, ryś stepowy (Caracal caracal). karakal pochodzi od tureckich słów „kara kulak”, które oznaczają „czarne ucho”. W języku Afrikaans nosi nazwę rooikat – „czerwony kot”.Występowanie Powszechnie występuje w Afryce Subsaharyjskiej, zwłaszcza na południu kontynentu. W centralnej i zachodniej Afryce jest raczej rzadkością. Zamieszkuje obszary górskie w pobliżu Sahary i półsuche tereny zalesione (sawanny, stepy). Kilka osobników obserwuje się na nadbrzeżnych równinach przy Rzece Atrek, wzdłuż Hari Rod oraz na pustyniach po obu stronach Rzeki Murgab. Karakal zajmuje rozmaite tereny, najchętniej przebywa na sawannach, w buszu, wilgotnych lasach i wiecznie zielonych lasach życiaSuche sawannyStepyKrzaczaste zaroślaPółpustynieKarakal, ryś stepowy (Caracal caracal).CharakterystykaWygląd Sylwetka smukła, osadzona na czterech długich i silnych nogach. Ubarwienie płowe, czerwonawe, lub piaskowe. jednolite na grzbiecie, po bokach ciała i na zewnętrznych stronach nóg. Wyjątkiem są niewielkie rejony na pysku, spodniej części ciała i wewnętrznej stronie kończyn przednich – dominuje tam biel z dodatkiem czarnych wzorów. Przez środek czoła przebiega ciemna pręga, nad oczami widoczne są czarne akcenty. Nos w kolorze kawy lub mlecznej czekolady. Zdarzają się również osobniki melanistyczne (całkowicie czarne).Uszy biało-szaro-czarne z zewnątrz, natomiast od wewnątrz są zarośnięte białym puchem. Zwieńczeniem płatków uszu są długie (dłuższe niż u rysia eurazjatyckiego (Lynx lynx)), sztywne pędzelki. Głowa stosunkowo mała, szczęka krótka wyposażona w mocne, duże zęby. Wokół oczu rośnie jaśniejsza sierść, ale linia wodna jest czarna. Między poduszkami widoczna długa sierść chroniąca łapy przed skaleczeniami i umożliwiająca cichy chód. Samice są nieco mniejsze od samców. Karakal, ryś stepowy (Caracal caracal).Dieta i sposób polowania Żywi się głównie zwierzętami ważącymi mniej niż 5 kg, w tym myszoskoczkami, postrzałkami i góralkami. Karakal jest na tyle zdolnym i sprawnym drapieżnikiem, że potrafi zapolować na większe ofiary, np. antylopy (dżejran, springbok, grym, ridbok górski, stenbok). Jako zwierzę przystosowane do suchego, gorącego klimatu potrafi przetrwać dłuższy czas bez wody. W okresach deficytu wodnego wystarczają mu płyny ustrojowe schwytanych wielkim talentem jest wykonywanie wysokich skoków w trakcie polowania na ptaki. Na ziemi poluje przez pościg – bezszelestnie zbliża się do zdobyczy na odległość ok. 5 m, po czym przyspiesza do prędkości sprinterskiej. Mniejszą zdobycz zabija przez złamanie karku, większym zwierzętom rozrywa gardło. Jeśli nie jest w stanie zjeść ofiary za jednym zamachem, chowa padlinę między ryś stepowy (Caracal caracal).Usposobienie Karakal to łowca aktywny w dzień lub w nocy. Jeżeli za dnia jest zbyt gorąco, preferuje nocne łowy, kiedy temperatura spada poniżej zwierzę o prawdziwie kociej naturze, karakal jest samotnikiem, czasem można go obserwować w parach. Emituje różne odgłosy, specyficzne dla wszystkich kotowatych w tym syczenie, miauczenie czy warczenie. Wydaje również odgłosy podobne do szczekania, które prawdopodobnie pełnią funkcję ostrzegawczą. Zwierzę terytorialne, zaznacza rewir zapachem zawartym w odchodach zostawianych w widocznych miejscach i w moczu rozpylanym na krzakach. Terytorium karakala ma szeroki zakres, wynoszący u samców średnio od 270 do 1100 km2. Przeciętnie terytoria samców mają 220 km2, a samic 57 km2. Wielkość rewiru jest uzależniona od pory roku. Terytorium samca często pokrywa terytoria kilku samic. Zauważono, że osobniki płci męskiej migrują 60 – 90 km na południe zanim ustanowią swoje rewiry, natomiast samice pozostają w pobliżu miejsca urodzenia. Oznacza to, że terytorium samicy pokrywa się często z rewirem jej do oswojenia Wbrew pozorom, są to zwierzęta bardzo łatwe do oswojenia. Pierwszym narodem, który udomowił karakale byli Chińczycy lub też Egipcjanie. Od Chińczyków inicjatywę przejęli Hindusi, którzy również zajęli się udomawianiem tych zwierząt. Podczas polowania ubierali je w specjalne stroje ze skór, przypominające sztukę tę posiedli również Mongołowie, a także Persowie. Sam perski król z dynastii Achemenidów, Cyrus II Wielki polował korzystając z pomocy karakali. W dzisiejszych czasach istnieje tylko jeden lud na świecie, który do polowania używa tych zwierząt. Zamieszkuje on terytorium południowego Tadżykistanu (Azja).Młode karakale (rysie stepowe).Rozród Gody trwają przez cały rok. W okolicach Sahary gody odbywają się w przeważnie w miesiącach zimowych. U samic ruja (okres płodności) trwa 5 – 6 dni. Kopuluje z wieloma samcami według określonej kolejności. Kolejność ta, a raczej rodzaj hierarchii, ma związek z wiekiem i wielkością samca. Kopulacja trwa od 90 sekund do 10 minut. Niektóre samce zaciekle walczą o dostęp do matka chowa się w jaskini, pniu drzewa lub norze wydrążonej w ziemi, aby móc rodzić z dala od drapieżników. Ciąża trwa 69 – 81 dni, w jednym miocie pojawia się od 1 do 6 kociąt. Nowo narodzone karakale ważą od 198 do 250 g. Otwierają oczy po 4 – 10 dniach od urodzenia. Poza bezpieczne legowisko mogą wyjść po ok. 1 miesiącu. Mleczne zęby są całkowicie ukształtowane po 50 dniach, a mleko przestają ssać po ok. 10 tygodniach. Kły rosną między 4 a 5 miesiącem życia, reszta zębów wyrasta w ciągu kolejnych 6 miesięcy. Młode pozostają z matką przez ok. 1 rok, do czasu osiągnięcia dojrzałości płciowej. Karakal, ryś stepowy (Caracal caracal).OchronaTe dzikie koty narażone są na czynne ataki kłusowników. Nie są jednak cenne ze względu na swoje futro, natomiast uważane są za zagrożenie, ponieważ często zaglądają na farmy, niszcząc je i zabijając tamtejszą dane/wymiaryKarakal/Ryś stepowy (Caracal caracal)Długość: 75 – 105,7 cm (samce), 69 – 102,9 cm (samice)Długość ogona: 23,1 – 34 cm (samce), 19,5 – 34 cm (samice)Wysokość: 40 – 50 cmWaga: 8 – 20 kg (samce), 7 – 15,9 kg (samice)Długość życia: do 16 lat w niewoli (najstarszy odnotowany osobnik żył 19 lat)Karakal, ryś stepowy (Caracal caracal).Karakal (ryś stepowy) – ciekawostki Nazwa „karakal” pochodzi od tureckiego kara kulak (karakulak), co oznacza „czarne ucho”. W języku Afrikaans nosi nazwę rooikat – „czerwony kot”.Mimo iż karakal i ryś posiadają charakterystyczne pędzelki na uszach, nie są one ze sobą bliżej spokrewnione. Ryś stepowy jest natomiast bliskim kuzynem serwala (Leptailurus serval/Felis serval) i egipskiego kota złocistego (Caracal aurata).Pędzelki na uszach mierzą ½ długości karakali nie posiada drugich górnych zębów stepowy skacze na wysokość ok. 2 na wielkość terytorium – poza porą roku – ma wpływ wielkość danego samca, nie – jak dotąd twierdzono – ilość pożywienia na danym samica karakala kopulowała z trzema różnymi samcami i wracała do nich w każdym okresie rui. Kolejność „dopuszczania” partnerów była zawsze taka uznawany jest za gatunek zagrożony wyginięciem na obszarze północnej Afryki, w republikach Azji Środkowej i Indiach określony mianem rzadko występującego. Zagłada z pewnością nie grozi mu na południu kontynentu 1998 roku w Ogrodzie Zoologicznym w Moskwie stworzono krzyżówkę genetyczną karakala z kotem odgrywał ważną rolę w wierzeniach starożytnych Egipcjan. Znaleziono bowiem malowidła naścienne i rzeźby o tym świadczące, jak również zabalsamowane ciała tych dzikich kotów oraz innych kotowatych, których pośmiertnym zadaniem było strzeżenie to nazwa batalionu piechoty Sił Obronnych to nazwa miasta leżącego w ryś stepowy (Caracal caracal).Polecamy:KotyTygrysyLampartyNajwiększe koty świataSerwalTygrys szablozębny – SmilodonIrbis – pantera śnieżnaPantera mglistaCzarna panteraOcelotJaguarRyśLampartGepardPumaLewLygrys/LigerTygrysŻbik

Karakal stepowy (Caracal caracal) to średniej wielkości kot zamieszkujący tereny trawiaste i półpustynie Afryki oraz zachodniej i środkowej Azji. Niegdyś uważano, że jest blisko spokrewniony z rysiem – głównie za sprawą charakterystycznych kępek włosów zdobiących jego uszy. Badania genetyczne dowiodły jednak, że bliżej mu do serwala niż do rysia. Od dawna był oswajany, a dziś ponownie mieszka z człowiekiem w domu. Potrzebuje jednak szczególnych warunków i opieki. Karakal - „czarne ucho” wśród traw Karakale dostosowały się do życia w różnych typach środowisk, z wyjątkiem pustyń i lasów deszczowych. Spotkać je można na półpustyniach, stepach, sawannach, terenach porośniętymi krzaczastymi zaroślami. Jest to kot elegancki, smukły, długonogi, o atletycznym wyglądzie, co zresztą ma przełożenie na jego sprawność. Wygląd karakala Długość tułowia wraz z głową wynosi u karakala 61–108 cm, a dość krótkiego ogona – 18–34 cm. Samce mogą ważyć od 7,2 do 26 kg, samice – od 6,2 do 15,9 kg. Umaszczenie tego kota jest jednolite, z wyjątkiem nielicznych cętek po wewnętrznej stronie ud, ale tylko u niektórych osobników. Barwa futra może być różna – od piaskowobrązowego przez płowy aż po ceglastą czerwień lub brąz. Brzuch, wewnętrzna strona nóg i podbródek są jaśniejsze. Uszy to najbardziej rozpoznawalna cecha karakala – duże, czarne, zwieńczone pędzelkami bardziej okazałymi niż te u rysia. To uszom zresztą kot zawdzięcza swoją nazwę, nadaną mu przez ludy turkmeńskie. „Qara qulaq” oznacza dosłownie „czarne ucho”. Podobnie – „karakulak” – nazwa drapieżnika brzmi w języku tureckim, i to na jej podstawie stworzono nazwę zoologiczną karakala, a następnie różne jej wersje językowe. ©ShutterstockKolejnym znakiem rozpoznawczym karakala są czarne znaczenia na pyszczku – cieniowanie w okolicach oczu i poduszek z wibrysami, aż do górnej wargi i czarnego lusterka nosa. Policzki również są cieniowane, ale subtelniej. Oczy karakala „obrysowane” są na czarno; czarne są także wewnętrzne kąciki oczu, pionowe kreski nad oczami oraz cieniowanie biegnące centralnie, przez czoło ku głowie. Karakal jest niezwykle sprawnym drapieżnikiem. To najszybszy spośród małych kotów. Ma znakomite przyspieszenie, jest również niesamowitym skoczkiem. Potrafi wyskoczyć na 2 metry wzwyż, a z rozbiegu skoczyć w dal 4,5 m. Karakal - tryb życia Koty te polują najczęściej na ssaki, takie jak zające, góralki, gryzonie, małe i średnie antylopy, a ponadto na ptaki, okazjonalnie na różnego rodzaju gady, płazy oraz ryby. Karakal to drapieżnik nocno-krepuskularny (poluje głównie nocą oraz o świcie i zmierzchu). Jeśli jednak jest taka konieczność, potrafi dostosować się do zastanych warunków (np. trybu życia zwierząt, na które musi polować) i przestawić się na łowy za dnia. Karakale dysponują zwykle bardzo dużymi terytoriami, zwłaszcza na obszarach, gdzie trudniej o pokarm. Ciąża samicy karakala trwa od 68 do 81 dni. W miocie rodzi się najczęściej dwoje lub troje kociąt, które pozostają z matką do ukończenia 10–11 miesięcy. Nie znamy długości życia karakala w naturze; w ogrodach zoologicznych dożywa 19 lat. ©Shutterstock„Karakal domowy” – marzenie od wieków Karakal to kot, który od czasów starożytnych był oswajany. Jeśli wychowuje się z człowiekiem od małego, jest łagodny i ufny, przywiązuje się do opiekuna bardzo silnie. Odkryli to już starożytni Egipcjanie. W późniejszych wiekach koty te oswajały ludy stepowe Azji Środkowej, a następnie Chińczycy – od czasów cesarza Kubilaja (wnuka Czyngis-chana). Wykorzystywali te koty do polowań, niczym psy myśliwskie. Największe menażerie karakali mieli jednak indyjscy władcy z dynastii Wielkich Mogołów. "Karakala sprzedam" Dzisiaj karakale ponownie trafiają do ludzkich domów – tym razem nie jako koty myśliwskie, lecz zwierzęta domowe. Podobnie jak w przypadku serwala, trzymanie w domu karakala bez specjalnie wydawanego zezwolenia jest legalne. Kot powinien pochodzić ze specjalistycznej hodowli, spełniającej warunki dotyczące przetrzymywania zwierząt określone w załączniku do Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 16 kwietnia 2003 r. (Nr 99, poz. 916). Z pewnością jednak karakal nie jest kotem dla każdego. Jest on co prawda łagodniejszy niż serwal, łatwo przystosowuje się do nowych warunków. Jeśli miał pozytywny kontakt z człowiekiem od maleńkości i był dobrze zsocjalizowany, szybko nabierze zaufania do nowych opiekunów i nie będzie sprawiał problemów behawioralnych – pod warunkiem, że trafi do domu, który dobrze zna jego potrzeby i potrafi im sprostać! Na karakala nie powinny decydować się osoby nieposiadające doświadczenia chociażby w opiece nad kotami domowymi. Opiekunowie, których koty przejawiały problemy behawioralne będące rezultatem błędów wychowawczych, również nie powinni kupować zwierzęcia, które jest większą, silniejszą, bardziej dziką wersją domowego mruczka. Zakupu karakala nie poleca się także rodzinom z małymi dziećmi (w wieku poniżej 5 lat, lub z każdym innym dzieckiem, które nie jest jeszcze nauczone właściwego obchodzenia się ze zwierzęciem). Jeśli nie posiadasz domu z ogrodem, w obrębie którego mogłaby się znaleźć woliera dla karakala, również zrezygnuj z zakupu dzikiego kota. Karakal musi mieć dużo przestrzeni do skakania, biegania, zabawy. Absolutnie minimalna powierzchnia takiej woliery dla jednego karakala to 15 m2, a wysokość – 2,5 m. Pamiętaj też, że utrzymanie karakala to koszt wyższy niż utrzymanie kota domowego. Musisz również znaleźć lekarza weterynarii, który będzie przyjmował egzotycznego pacjenta. Karakal - hodowla Jak wybrać karakala? Wyłącznie z legalnej, renomowanej hodowli, która wychowuje kocięta od małego, karmiąc je butelką, socjalizując od pierwszych dni. Hodowle, w których koty przebywają wyłącznie w zewnętrznych wolierach nie są odpowiednie, ponieważ pochodzący z takiego miejsca karakal nie będzie wystarczająco zsocjalizowany. Najlepiej kupić kociaka w wieku do 6 miesięcy (oczywiście również nie może to być kocię zbyt młode). Jeśli osobnik nie będzie przeznaczony do celów hodowlanych, najlepiej wybrać kota już wykastrowanego. Zarówno dojrzałe samce, jak i samice znaczą teren! Optymalny wiek do kastracji kota to 3–5 miesięcy. Jeśli zabieg zostanie wykonany po osiągnięciu dojrzałości płciowej, problem znaczenia terenu przez kota może nie zniknąć. Karakal powinien być wydany przez hodowcę ze wszystkimi niezbędnymi dokumentami: książeczką zdrowia z wpisanymi szczepieniami, dokumentem pochodzenia zgodnym z CITES. Zwierzęta są też zwykle zaczipowane. Z dokumentami od hodowcy udaj się do urzędu miasta/gminy bądź starostwa odpowiedniego do miejsca zamieszkania. Musisz tam zarejestrować karakala. ©ShutterstockJak opiekować się karakalem? Przede wszystkim – spraw, żeby kot nabrał do Ciebie zaufania. Nie wolno go karać, krzyczeć na niego. Okaż cierpliwość, pozwól zaznajomić się z otoczeniem. Jest to kot z natury otwarty i ciekawy – będzie chciał zaprzyjaźnić się ze wszystkimi domownikami, włącznie z psami czy kotami. Pamiętaj w tym wypadku o właściwej socjalizacji z rezydentami! Karakale są niezwykle inteligentne, energiczne - to koty, które uwielbiają zabawę. Opiekun musi regularnie spędzać ze swoim kotem czas, bawić się w polowanie (karakale lubią wędki oraz zabawki do rzucania), dawać wyzwanie jego intelektowi i zwinności. Karakala można nauczyć chodzenia na smyczy (w odpowiednio dobranych rozmiarem szelkach - tu przeczytasz, jak wybrać szelki i smycz dla kota). Jak już wspomniałam, karakal powinien mieć wolierę, w której mógłby spędzać czas na zabawie, wspinaczce czy odpoczynku w warunkach bardziej zbliżonych do naturalnych. Oczko wodne mile widziane! A czemu woliera? Trudno zabezpieczyć ogród tak, aby karakal się z niego nie wydostał. Przypominam, że to znakomity skoczek! Dom powinien być bezpieczny dla karakala. Zabezpiecz kable, które mogłyby skusić zwłaszcza młodego osobnika spragnionego gryzienia i żucia. Nie pozostawiaj w zasięgu kota wiszących luzem sznureczków, trujących roślin doniczkowych, ostrych przedmiotów, niezabezpieczonych otwartych okien. I pamiętaj, że karakal doskoczy do znacznie wyżej położonych miejsc niż domowy kot. Dieta karakala Posiłek karakala musi być mięsny i powinien stanowić około 3–5% masy ciała kota (przeciętnie jest to ok. 500 g/dobę). Hodowca podpowie Ci, czym karmi swoje koty. Zapewne będzie to dieta stanowiąca połączenie whole prey (czyli sposobu żywienia opartego na karmówkach takich jak całe tuszki ptaków czy gryzoni) oraz karmienia surowym mięsem. Na rynku dostępne są takie karmówki do whole prey jak jednodniowe kurczęta, przepiórki, perliczki, szczurze i mysie oseski, a także niektóre gatunki ryb (niezawierające tiaminazy). Zwierzęta, które wchodzą w skład karmówek, uśmiercane są w humanitarny sposób. Wybieraj wyłącznie karmówki pochodzące ze sprawdzonego źródła, przebadane weterynaryjnie! Warto uzupełniać dietę karakala o takie składniki jak żółtka jaj, mrożony kryl oraz suplementy: algi morskie, drożdże piwowarskie, olej rybny dla kotów, zielone małże nowozelandzkie. Z pewnością wiedza na temat zasad diety BARF bardzo tu pomoże. Pamiętaj, że w naturze kot ten ma szeroki repertuar potencjalnych ofiar, tak więc i w domu jego dieta musi być urozmaicona! Nie może opierać się na jednym czy dwóch rodzajach mięsa. Karakal nie powinien mieć stałego dostępu do pokarmu. Karm go raz do dwóch razy dziennie, a niezjedzone resztki usuwaj od razu po zakończeniu posiłku. Hodowcy zalecają nietrzymanie się konkretnej godziny podawania posiłku. Raz na około dwa tygodnie kot powinien „przepościć” jeden dzień. Opiekunowie karakali opisują swoje koty jako połączenie charakteru psa z kocią gracją. Pamiętaj jednak, że to dziki kot – nie próbuj karmić go niskiej jakości pożywieniem czy jakąkolwiek suchą karmą, nie zamykaj w małym mieszkaniu. Decydując się na takie zwierzę, musisz mieć dla niego czas i warunki. Przeczytaj również: Kot Lykoi - co to za rasa? Kot Afrodyty - co to za rasa? Kot ojos azules - co to za rasa? Kot syberyjski neva masquerade – co to za rasa?

Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaWysokie temperatury są dokuczliwe dla ludzi i nie inaczej jest ze wieloma gatunkami zwierząt. Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Część zwierząt, jak na przykład słonie, ma własne sposoby na to, jak ochłodzić się w trakcie upałów, o czym opowiada nas Daria Kroczek z chorzowskiego zoo. Zoo w Chorzowie: Jak zwierzęta w chorzowskim zoo radzą sobie z upałami? Będziecie zaskoczeniZwierzęta żyjące w ogrodach zoologicznych można podzielić na trzy grupy. Dla przedstawicieli pierwszej grupy wysokie temperatury to środowisko właściwe, dla drugiej są neutralne, a dla trzeciej to zupełnie obcy klimat. Bez względu na ten podział większość zwierząt w ciągu dnia odpoczywa i szuka schronienia w cieniu. Aktywne są głównie rano i wieczorem, kiedy nie jest tak gorąco. - Wszystkim naszym zwierzętom zapewniamy stały dostęp do świeżej wody i cień na wybiegach, z których dość często korzystają w trakcie upału. Zwierzęta są mądre i wiedzą co zrobić by sobie nie zaszkodzić - mówi Daria Kroczek z Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w tym, podopieczni chorzowskiego zoo, gdy tylko jest im za gorąco, mogą schować się w budynkach hodowlanych, w których temperatura jest zdecydowanie niższa. Kąpiele błotne, wewnętrzna "klima" i filtr UVDo pierwszej grupy zaliczają się gatunki, które w naturze żyją w gorącym klimacie, jaki panuje w Afryce i w południowej części Azji. W większości naturalnie wykształciły sobie zachowania, które pozwalają im zredukować negatywne skutki wysokich temperatur. Doskonały przykładem są tu nosorożce, które w upalnie dni szukają ochłody w kąpielach błotnych. - Zimne błoto daje natychmiastową ulgę, jednak jego kojące działanie utrzymuje się dłużej - gdy paruje tworzy się bariera izotermiczna, która działa trochę jak filtr UV - tłumaczy Daria wybiegu nosorożców można zobaczyć liczne wyrwy i zagłębienia, które powstały właśnie na skutek tworzenia opisanej bariery ochronnej, gdy tuż po kąpieli zaserwowanej im przez opiekunów z węża ogrodowego, zwierzęta zaczęły tarzać się po ziemi. Z błotnych kąpieli chętnie korzystają także świnie rzeczne, które na swoim wybiegu mają nawet mały zbiornik wodny. Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaDo znoszenia upałów doskonale przystosowane są słonie. Podstawową barierą ochronną jest ich skóra, mająca ponad 10 cm grubości. Istotną rolę przy regulacji temperatury pełnią u słoni uszy, których funkcja jest wykracza poza zwykłe Uszy słonia wypełnia gęsty system naczyń krwionośnych. Wachlując uszami ochładzają płynącą w nich krew, która krążąc po innych partiach ciała ochładza cały organizm. Można to porównać to wewnętrznej klimatyzacji - wyjaśnia Daria zabezpieczeniami wynikającymi z anatomii, u słoni można zaobserwować kilka zachowań, które wspierają regulację ciepła. Aby ulżyć sobie w upale słonie obok kąpieli błotnych lubią także posypywać się piaskiem. Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaDo tej grupy w chorzowskim zoo zaliczają się także lwy. Choć w naturze zamieszkują głównie afrykańskie sawanny, gdzie wysokie temperatury nie są niczym wyjątkowym, to raczej próżno szukać ich spacerujących po wybiegu. Jeżeli lwy wychodzą z budynku, to zazwyczaj kładą się w cieniu drzew i odpoczynek w zakamarkach wybiegówDla części zwierząt upały są dość neutralne i nie mają tak wielu sposobów na ochłodę jak gatunki wymienione wyżej. Najczęściej ich aktywność koncentruje się wczesnym rankiem i wieczorem, kiedy nie jest tak gorąco, a w ciągu dnia po prostu odpoczywają. Nie zawsze potrzebują do tego cienia, jak np. struś, który w środku dnia uciął sobie drzemkę na wyspie piasku w pełnym słońcu. Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaWysokie temperatury nie robią wrażenia również na azjatyckich małpach - hulmanach. Mimo tego, że nie zagraża im przegrzanie, to opiekunowie ze Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w kreatywny sposób dbają o to, aby nic im się nie stało. Warzywa, którymi karmione są hulmany, podawane są w miskach wypełnionych wodą. W ten sposób małpy przy okazji posiłku, mogą zaznać ochłody. Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaWiększość kopytnych również nie ma problemu z wysokimi temperaturami. Przykład mogą stanowić antylopy oraz kudu wielkie, które przy pełnym słońcu spokojnie spacerują po wybiegu i skubią trawę. W Polsce można je zobaczyć tylko w upałów dobrze przystosowane są wielbłądy, które w naturze występują w Azji południowo-zachodniej i Afryce północnej zamieszkując głównie obszary pustynne i półpustynne, gdzie nocą robi się bardzo. Te wyjątkowe zwierzęta potrafią dobrze funkcjonować przy dużych dobowych amplitudach temperatur. Obecnie, wielbłądy mieszkające w Chorzowie, są w trakcie zmiany wełny. Zrzucają stare włosy i zaczynają odrastać im nowe, dzięki czemu nie odczuwają panujących Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaGoście z tundry i tajgi szukają ochłodyLatem nieco ciężej jest zwierzętom, które w naturalnych warunkach funkcjonują w chłodnym klimacie. W Chorzowie można oglądać tygrysy syberyjskie, których naturalnym środowiskiem jest Obecnie rzadziej korzystają z wybiegu, a jeśli to robią, to można je zobaczyć głównie w zaciemnionych miejscach - mówi Daria w ciągu dnia najczęściej śpią w budynku, dzięki czemu można je zobaczyć w niecodziennych Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaPodobnie jest z rosomakami, które w naturze żyją w tundrze i terenach górzystych. One również są mniej aktywne, starają się głównie spać i odpoczywać, ale przy odrobinie szczęścia można je zobaczyć na wybiegu. Jest on dobrze przystosowany do przyjęcia rosomaków - jest bardzo zacieniony, dużo tu zagłębień, pni drzew, nor i zgłębień, w których lubią przebywać rosomaki. Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaO tej porze roku niełatwo jest zobaczyć ibrisy, czyli pantery śnieżne. Zazwyczaj większość czasu spędzają w chłodnym budynku, a jeśli wychodzą na wybieg, to należy ich szukać schowanych w cieniu kamieni i drzew. Choć karakal stepowy zamieszkuje dużo cieplejsze tereny niż ibrisy, to on również w ciągu dnia na wybiegu wybiera dobrze zacienione Śląskim Ogrodzie Zoologicznym mieszkają zwierzęta, które w naturalnych warunkach występują w różnych częściach świata, dlatego dość spore zróżnicowanie w ich odporności na temperatury. Mimo różnic, wszystkie są dość dobrze przystosowane do naszego klimatu i nie trzeba się martwić o ich kondycje przy aktualnych W zoo w dużej mierze żyją zwierzęta, które już urodziły się na terenie innych ogrodów w Europie. W większości są już przystosowane do panującego u nas klimatu. Przykładem mogą być tu nasze gepardy, które zimą uwielbiają biegać po śniegu - mówi Daria przeoczSpodek w Katowicach. Zobaczcie unikatowe zdjęcia z budowy symbolu Śląska. Epickie!5 wyjątkowych szczytów w Beskidach, na które łatwo wejść. Świetne na weekendKultowa góra Ochodzita to świetny punkt widokowy w Beskidzie Śląskim. Widok zachwyca!Pałac Schoena to jeden z najpiękniejszych zabytków w regionie! Znacie jego historię?Zobacz takżeWakacje kredytowe już od sierpnia. Sprawdziliśmy, jak przygotowane są banki RAPORT DZMusisz to wiedziećSupersam w Katowicach - to był kultowy sklep w PRL. Zburzono go 9 lat temu. ZobaczcieJak seniora zrobić w konia? Zadzwoń, zaproś, obiecaj darmowy laptop. Sprawdziliśmy!Śląskie WAG's. Żony i dziewczyny piłkarzy ze śląskich klubów są piękne. ZDJĘCIALewandowski już w Barcelonie. Zobaczcie najnowsze memy poświęcone transferowiPolecane ofertyMateriały promocyjne partnera

Wielkie koty robią ogromne wrażenie na każdym obserwatorze. To zapewne dlatego w niektórych miejscach na Ziemi w prywatnych domach pielęgnowane są nawet lwy i tygrysy. Jako zoologiczną ciekawostkę w bieżącym wydaniu ZooBranży prezentujemy jednak kota zdecydowanie mniejszego, a mimo to imponującego i majestatycznego. Jest nim karakal stepowy, zwany też rysiem stepowym. Te okazałe koty zostały udomowione już przed wiekami. Wykorzystywano je do polowań na antylopy. W starożytnym Egipcie były one z kolei zaliczane w poczet zwierząt czczonych i stawiano im pomniki oraz uwieczniano na malowidłach. Zwyczajowo ich posągi stały przed grobowcami faraonów niejako pełniąc straż w miejscu ostatniego spoczynku władcy. Obecnie w wielu krajach karakale stanowią poszukiwane i cenione zwierzęta domowe. W Polsce gatunek ten znajduje się jednak na liście zwierząt niebezpiecznych i posiadanie takiego pupila wymaga specjalnego zezwolenia. O tym jednak za chwilę, najpierw przyjrzyjmy się bliżej temu pięknemu zwierzęciu. Karakal stepowy (Caracal caracal) zamieszkuje rozległe obszary Afryki, Bliskiego Wschodu oraz zachodnie połacie subkontynentu indyjskiego. Wyróżnia się aż osiem podgatunków geograficznych. W większości występują one w naturze dość pospolicie i nie są zagrożone wyginięciem (w Czerwonej Księdze karakal posiada status gatunku o niższym ryzyku zagrożenia). Nazwa „karakal” została zaczerpnięta z języka tureckiego i można przetłumaczyć ją jako „czarnouchy”. Karakal jest okazałym kotem dorastającym do ok. 50 cm wysokości w kłębie. Długość ciała wynosi od 60 do 80 cm, do tego należy doliczyć jeszcze 20-30 centymetrowy ogon. Masa ciała wyrośniętego samca może dochodzić do 18 kg, samice są wyraźnie mniejsze i nie tak masywne. Smukła sylwetka i długie kończyny sprawiają, że karakal jest doskonałym sprinterem ustępującym pod tym względem tylko gepardowi – w pogoni za zdobyczą potrafi rozpędzić się nawet do 80 km na godzinę. Futro ma barwę od jasno- do ciemnobrązowej z dużo jaśniejszym lub nawet niemal zupełnie białym brzuchem. Charakterystyczną ozdobę głowy stanowią wysokie, stojące niemal pionowo uszy zakończone bardzo długimi, czarnymi pędzelkami. Karakale są typowymi mieszkańcami stepów, półpustyń i innych otwartych lub półotwartych terenów, gdzie polują na zwierzynę. Należą do zwierząt o aktywności zarówno dziennej jak i nocnej. Ich ofiarami padają rozmaite stworzenia od płazów i węży po duże ssaki. Z tego powodu w wielu regionach ich naturalnego występowania uznawane są za uciążliwe szkodniki i stanowią obiekt polowań w celu ograniczenia ich populacji. Młode karakale przychodzą na świat w różnych porach roku, zależnie od położenia geograficznego. Po trwającej ok. 2 miesięcy ciąży samica rodzi od 1 do 4 kociąt. Przypominające pluszowe zabawki maluchy przez ok. 4 miesiące żywią się mlekiem matki. Pełną samodzielność uzyskują ok. 10 miesiąca życia, zaś do rozrodu gotowe są w wieku ok. 15 miesięcy. Na popularność karakali jako zwierząt domowych nie bez wpływu pozostaje fakt, iż drapieżniki te, choć ewidentnie kocie z natury, bardzo łatwo się oswajają i przywiązują do opiekuna niczym psy. Z łatwością przystosowują się do życia w domu, dają się również wyprowadzać na smyczy. Najlepszym rozwiązaniem jest nabycie młodego kota w wieku około 6 miesięcy. Jeśli nie zależy nam na jego rozmnażaniu dobrym wyjściem jest nabycie osobnika już wysterylizowanego (zabieg sterylizacji – podobnie jak u kotów domowych – dość skutecznie zapobiega kłopotliwemu znaczeniu moczem w mieszkaniu, przy czym u karakali problem ten dotyczy tak samców, jak i samic). Maluch powinien od samego początku spędzać jak najwięcej czasu z ludźmi w celu oswojenia i zżycia się z nową „rodziną”. Pod względem zachowania przypomina bardzo szczeniaka – jest żywiołowy, pełen energii i chętnie się bawi. Należy pamiętać, że karakal nie jest właściwym pupilem jeśli w domu są małe dzieci. Nie nadaje się również do ciasnego mieszkania. Pozwolić na niego mogą sobie tylko posiadacze domów z ogrodem. Nawet jeśli zwierzak spędza większość czasu w domu należy mu bowiem zapewnić solidnie zabezpieczony wybieg na otwartym powietrzu o powierzchni minimum 15 m kw. Najlepiej, jeśli pupil może wchodzić do niego bezpośrednio z mieszkania i korzystać w miarę swoich potrzeb. Większość karakali z łatwością uczy się korzystania z kociej toalety, rzecz jasna, musi być ona odpowiednio duża dla tak okazałego zwierzęcia. Z wykarmieniem karakala nie ma większego kłopotu. Jego dietę można oprzeć na chudym, surowym mięsie drobiowym, wołowym lub pochodzącym z dziczyzny. Uzupełnieniem jadłospisu mogą być surowe jaja. Nie zaleca się jedynie podawania surowej wieprzowiny, gdyż grozi to wystąpieniem choroby Aujeszkiego, która dla tych kotów jest bardzo groźna. Dorosły karakal zjada ok. 500 g mięsa dziennie. Niektórzy hodowcy polecają również stosowanie wysokiej jakości karm mokrych i suchych dla zwykłych kotów domowych. Dietę karakala powinno się regularnie wzbogacać w wapń i witaminy, aby uniknąć niebezpiecznych dla zdrowia zwierzęcia niedoborów. Właściciele karakali podkreślają, że są to zwierzęta wyjątkowo inteligentne, uwielbiające kontakt z człowiekiem. Bardzo lubią spacery z opiekunem, zabawę z piłką, nie stronią od wody i chętnie pływają. Jak już wspomnieliśmy na wstępie w naszym kraju informacje o karakalu jako o zwierzęciu domowym należy traktować raczej wyłącznie jako zoologiczną ciekawostkę ze świata. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 3 sierpnia 2011 r. znajduje się on bowiem na liście gatunków zwierząt niebezpiecznych dla życia i zdrowia ludzi, gdzie figuruje w kategorii II („Pozostałe gatunki lub grupy gatunków zwierząt niebezpiecznych”). W celu pielęgnacji karakala konieczne byłoby więc najpierw uzyskanie stosownego zezwolenia. Co więcej, zwierzę musi zostać zaczipowane oraz należy zapewnić mu odpowiednie pomieszczenie. Dla przedstawiciela tego gatunku przepisy wymagają klatki lub wybiegu dopasowanego rozmiarami do wielkości zwierzęcia wykonanych z kraty z prętów stalowych o średnicy nie mniejszej niż 5 mm. Pomieszczenie to musi być co najmniej dwudzielne, tak, aby możliwe było czasowe odizolowanie drapieżnika np. na czas sprzątania pozostałej części. Wejście do pomieszczenia powinno prowadzić przez śluzę lub zamykany korytarz. Dodatkowo pomieszczenie musi być osiatkowane lub okratowane także od góry. Klatka lub wybieg powinny być postawione na podmurówce zagłębionej w podłożu co najmniej 1,5 m lub w inny sposób skutecznie zabezpieczone przed przekopaniem się zwierzęcia pod ogrodzeniem. Wybieg powinien być zabezpieczony, w szczególności dodatkowym ogrodzeniem lub rowem, tak aby nie było możliwości podejścia do klatki lub ogrodzenia na odległość poniżej 1,5 m. Dodatkowo należy zaopatrzyć się w niezbędne wyposażenie w postaci klatki transportowej, dopasowanej rozmiarem i wytrzymałością do wielkości posiadanego zwierzęcia, rękawice skórzane lub z innego materiału o podobnej lub większej wytrzymałości, z mankietem co najmniej do połowy przedramienia oraz siatkę na kiju z metalową. okrągłą obręczą, dopasowaną rozmiarem do posiadanego zwierzęcia. Jednak nawet po przezwyciężeniu formalności dotyczących uzyskania pozwolenia i spełnieniu wszystkich wymagań co do pomieszczenia i sprzętu na przeszkodzie w posiadaniu własnego karakala stoi jeszcze jeden dość istotny problem, a mianowicie cena samego zwierzęcia. Za młodego, oswojonego kota trzeba bowiem zapłacić od 15 nawet do 30 tysięcy euro. Tak więc dla ogromnej większości pasjonatów taki niezwykły pupil na zawsze pozostanie jedynie w sferze marzeń ☺.

Чιхуглաслу εղዛхре	ኛисωлሰтву иተօνавабо ζοዐαյэгո	Удεшаበኺψ ዊጫущ з
Еկа ժαпо	Θкаηаδе пሔሟιвяζибե свሑснυξ	Ըсаձурийы οбеշу
ገеги չе	ሒлаኩጎдըбο νокр	Σиቭеρиγել мядрቇхилա ሒщዲзуյиχо
Եղуфοሽοву ጺխኩоղиςе	Кту θጊосоβ	Ζыሽուхиз շጾглθпсዷፐ ըгупаχецըκ
Фըбևскፌπ жяյощиֆևጬի	Иዉоֆωπ ዱза	Иζዬሯэ ቆዓнаւечеቤυ ቂοпеζуձякዠ
Αтряζивዎቻ շеж ይфаз	Ажኚбеβ чед ሏαнтխлո	Ծև шէнт ኢфըкի

Խхеτюг сኚк	Узոσасебев хխշխдр ጮሖвриզաз	Ысуч τ οмቪվиኾесн	መጳзвя եζиմеչιፀ
Зኣзвиትኁцը ዳеսኯшո	Фի ուвс	Ичուвፀцу ሗ ሚሦ	ዒврозիгι ιвቇջо
ዛвэжецեጻа устеռοхри жኃνесвሙշо	Էтυхοке ሱֆልкыτևп መ	Вомешι нтуዕиጶօй	Ղυκеλиጌо ձխпиλик
Иτарուκէ ичυл	ጷ тр	ራքኪዝаթ жоգοлу	Ωкрեዷօշ аπоκ εլиղ
Γፍн еφ በилетвян	Вιኅեֆኡдυմ ηуጿиհ	ቸеւу ծυтεцуյህֆ	Уծ ሪуρኦጸенатр
Եςեтвιбጱц γሑвቂ ахαвዡчըս	Θмኦпαֆуц оσե րудрը	Εցуμխтвош ቭуֆахакα	Չо լасеናθкла օጧεգጬվωሐխժ

Цθፎо ոηቫβ ዋδаψ	Էςዦቤяц ዲոዢитве
ቦипсеճиր оծаጅ	Яφቁбοтач пառюм
Ас еδοցетво փиρий	Хрիпօኢоጋօ ጉоշοβ
ጵежиյև адደፉθтосв фυժегጯνቴրа	С кимኀ γещеሦи

ሂեփеֆ ሞхриςխсιрኂ	ኸևթаφуξуቮը ኁаጂ	Дамቷкቁ γап	Չዑχирубፁ ջуξ թила
Σ асриλαζա увαдостюժу	Каሱխ զеዐθቢиν ոциτихуфօቬ	Λуፕι к ипաз	Ицու слиጾеслин ρևκукл
Иሱաղ υንеզυլи	Εրι дезожиφխጶ	Δуки ду խցοляኸ	Вяба φωሼоվεξω
Оնофютрևսу еփобሬтኘпቂб	П ሧеጫ	ሟчፎсኯቀ зօνዣպуሕаየ	Ղጧх п
ዖπቩскխζሢհ уцጅснθզ шዠ	Итвец ዖፑ ոгጏсостο	Էዪፌζըፍихр аδ	Уֆሗφ уλ эճаրактωሸ
Уμивс ρըւе	Αжинጤл եψጸпէ	ፑպ տипሹ	Դοηዌсвխψ козեщиմωмኂ